ای دل گر از آن چاه زنخدان به درآیی --- هر جا که روی زود پشیمان به درآیی هش دار که گر وسوسه عقل کنی گوش --- آدم صفت از روضه رضوان به درآیی شاید که به آبی فلکت دست نگیرد --- گر تشنه لب از چشمه حیوان به درآیی جان می‌دهم از حسرت دیدار تو چون صبح --- باشد که چو خورشید درخشان به درآیی چندان چو صبا بر تو گمارم دم همت --- کز غنچه چو گل خرم و خندان به درآیی در تیره شب هجر تو جانم به لب آمد --- وقت است که همچون مه تابان به درآیی بر رهگذرت بسته‌ام از دیده دو صد جوی --- تا بو که تو چون سرو خرامان به درآیی حافظ مکن اندیشه که آن یوسف مه رو --- بازآید و از کلبه احزان به درآیی