سحرگاهان که مخمور شبانه --- گرفتم باده با چنگ و چغانه نهادم عقل را ره توشه از می --- ز شهر هستیش کردم روانه نگار می فروشم عشوه‌ای داد --- که ایمن گشتم از مکر زمانه ز ساقی کمان ابرو شنیدم --- که ای تیر ملامت را نشانه نبندی زان میان طرفی کمروار --- اگر خود را ببینی در میانه برو این دام بر مرغی دگر نه --- که عنقا را بلند است آشیانه که بندد طرف وصل از حسن شاهی --- که با خود عشق بازد جاودانه ندیم و مطرب و ساقی همه اوست --- خیال آب و گل در ره بهانه بده کشتی می تا خوش برانیم --- از این دریای ناپیداکرانه وجود ما معماییست حافظ --- که تحقیقش فسون است و فسانه