خیز و در کاسه زر آب طربناک انداز --- پیشتر زان که شود کاسه سر خاک انداز عاقبت منزل ما وادی خاموشان است --- حالیا غلغله در گنبد افلاک انداز چشم آلوده نظر از رخ جانان دور است --- بر رخ او نظر از آینه پاک انداز به سر سبز تو ای سرو که گر خاک شوم --- ناز از سر بنه و سایه بر این خاک انداز دل ما را که ز مار سر زلف تو بخست --- از لب خود به شفاخانه تریاک انداز ملک این مزرعه دانی که ثباتی ندهد --- آتشی از جگر جام در املاک انداز غسل در اشک زدم کاهل طریقت گویند --- پاک شو اول و پس دیده بر آن پاک انداز یا رب آن زاهد خودبین که بجز عیب ندید --- دود آهیش در آیینه ادراک انداز چون گل از نکهت او جامه قبا کن حافظ --- وین قبا در ره آن قامت چالاک انداز