زلف آشفته و خوی کرده و خندان لب و مست --- پیرهن چاک و غزل خوان و صراحی در دست نرگسش عربده جوی و لبش افسوس کنان --- نیم شب دوش به بالین من آمد بنشست سر فرا گوش من آورد به آواز حزین --- گفت ای عاشق دیرینه من خوابت هست عاشقی را که چنین باده شبگیر دهند --- کافر عشق بود گر نشود باده پرست برو ای زاهد و بر دردکشان خرده مگیر --- که ندادند جز این تحفه به ما روز الست آن چه او ریخت به پیمانه ما نوشیدیم --- اگر از خمر بهشت است وگر باده مست خنده جام می و زلف گره گیر نگار --- ای بسا توبه که چون توبه حافظ بشکست