نه هر که چهره برافروخت دلبری داند --- نه هر که آینه سازد سکندری داند نه هر که طرف کله کج نهاد و تند نشست --- کلاه داری و آیین سروری داند تو بندگی چو گدایان به شرط مزد مکن --- که دوست خود روش بنده پروری داند غلام همت آن رند عافیت سوزم --- که در گداصفتی کیمیاگری داند وفا و عهد نکو باشد ار بیاموزی --- وگرنه هر که تو بینی ستمگری داند بباختم دل دیوانه و ندانستم --- که آدمی بچه‌ای شیوه پری داند هزار نکته باریکتر ز مو این جاست --- نه هر که سر بتراشد قلندری داند مدار نقطه بینش ز خال توست مرا --- که قدر گوهر یک دانه جوهری داند به قد و چهره هر آن کس که شاه خوبان شد --- جهان بگیرد اگر دادگستری داند ز شعر دلکش حافظ کسی بود آگاه --- که لطف طبع و سخن گفتن دری داند